Tom II
Nie tylko w polu – jak pracowano na wsi?
Wybierzcie się razem z Bebokiem na polską wieś, aby poznać rytm jej funkcjonowania oraz codzienne prace domowe i gospodarskie społeczności wiejskiej. Przyjrzyjcie się również narzędziom, które ułatwiały życie mieszkańcom dawnej wsi.
Rozdział 1
W polu i zagrodzie
Życie mieszkańców wsi było podporządkowane rytmowi pór roku. Wszystko toczyło się w ustalonym porządku. Wiosną rozpoczynano prace związane z uprawą ziemi, które kończono jesienią. Najbardziej pracowite okresy w roku obejmowały czas: od połowy marca do połowy maja, potem − od końca czerwca do połowy sierpnia, a następnie − od początku września do listopada. Mieszkańcy wsi wykorzystywali pozostałe dni (szczególnie jesienne i zimowe) na inne prace: naprawy (np. narzędzi), wyplatanie koszy, przędzenie nici, tkanie, młócenie zboża czy robienie przetworów.
Rozdział 2
Hej, na hale!
Pasterstwo stanowiło jeden ze sposobów hodowli zwierząt. Było ono częste na terenach górzystych i polegało na sezonowym (czasowym) wykorzystywaniu hal jako letnich pastwisk dla owiec. W marcu, po zimie spędzonej w zagrodach gospodarzy, owce strzyżono, pozyskując w ten sposób ich runo (wełnę). Natomiast w drugiej połowie kwietnia z owiec formowano stado (zwane kierdlem) i wyganiano je na hale. Moment ten nazywano redykiem wiosennym. Zwierzęta, które wyruszały w drogę, były błogosławione przez ich właściciela. Uderzał on lekko każdą z owiec gałązką wierzbową (lub palmą) i życzył, aby szczęśliwie przeżyły wypas i wróciły do domu.
Rozdział 3
Złów rybkę!
W regionach położonych nad Morzem Bałtyckim lub tam, gdzie występowało wiele rzek i jezior, m.in. w Wielkopolsce, na Kurpiowszczyźnie, Kaszubach, Mazurach, a także na obszarach górskich (np. w Beskidach), częstym zajęciem ludności wiejskiej było łowienie ryb. Do popularnych gatunków ryb słodkowodnych należały: pstrągi, piskorze, miętusy, liny, płocie, szczupaki, okonie. Zaś wśród ryb słonowodnych najczęściej łowiono śledzie, dorsze, flądry, szproty. Ryby łowiono dla siebie i rodziny, uzupełniając w ten sposób codzienną dietę, ale także z przeznaczeniem na sprzedaż. Było wiele sposobów połowu. Można było to robić rękoma (tak np. łowiono pstrągi w strumieniach górskich) lub używać specjalnych narzędzi.
Rozdział 4
Kto miód łyka, ten jak koń bryka
Bardzo dawno temu ludzie odkryli miód, jego właściwości i korzyści dla zdrowia. Dostrzeżono, że za produkcję miodu odpowiadały dzikie pszczoły, które trzymały się w większej grupie (roju) i żyły w dziuplach drzew (np. sosen lub dębów). Taką dziuplę nazwano barcią, a drzewo, w którym była wydrążona – drzewem bartnym.
Rozdział 5
Komu w drogę, temu czas
Jeśli ktoś miał konia i wóz, mógł zajmować się furmaństwem, czyli transportem towarów wozem konnym. Zajęcie to stało się popularne m.in. w okolicach Ostrołęki, Kadzidła czy Myszyńca, kiedy mieszkańcom tego rejonu – Kurpiom – zabroniono pracy w lesie. Wówczas niektórzy z nich zajęli się przewozem. Wozili piasek i kamienie, dostarczając je tam, gdzie budowano drogę czy linię kolejową.Furmani wozili również inne towary, m.in. te przeznaczone na handel poza swoim regionem (np. miód, sery, ziarno) lub zakupione przez nich samych i przywożone do wsi (np. materiały fabryczne).
Zadania Etnoekipy
Zadania Etnoekipy to wspaniała zabawa zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych.
Można dopasowywać, kolorować, łączyć elementy, układać, tworzyć własne kompozycje, dzięki czemu utrwalicie sobie wiedzę, a jednocześnie ciekawie i twórczo spędzicie czas! Zadania Etnoekipy to także doskonały materiał edukacyjny dla nauczycieli szkół podstawowych.
Dobrej zabawy!
Zadania 1 i 2
Zadanie 2
Zadania 4 i 5